Aziz Beyhan'cığım....

Aziz Beyhan'cığım

  Sana hitap ederken bile bu kitabın tesirinden kurtulamıyorum.

Öyle ki,senelerden beri hafızamda yer etmiş olan" Romeo-Jüliet, Pol ve Virgini" gibi eserleri bir anda sıfıra indirerek hepsinin yerine kaim oldu.

  Kitabın incecik satırlarını bıkmadan içe içe okudum. Bilhassa Henriette'nin birinci mektubunu adeta ezberledim.

  Bilmeyerek bana tattırdığın bu zevki unutamayacağım.

                                                                                                         Sonsuz teşekkürler.

                                                                                                         Elazığ 20.Ekim.955

Vadideki Zambak

Gün Basımevi

İstanbul - 1953

******************

Bana emanet hiç bir kitaba böyle bir not yazmadım. Dolmakalemle, bu denli zarif ama samimi.

Müteşekkir ama aynı zamanda dostluğun sıcaklığını barındıran satırlarım olmadı.

Kitap neredeyse yarım asırdır bizim evde. Gerçek sahibi uzak bir akrabamız; Sedat Abi.

Kastamonu lu bir damat olarak katıldığı aileye, istemeden çok acı anılar bırakmıştır.

Kitap onun bize hediyesi idi. Yaz tatili zamanında abisi ile henüz okuma yazma bilmeden her gün

çocuk kütüphanesine giden küçük kıza bir Balzac kitabı bırakacak kadar değişik biriydi.

Beyhan kim bilmiyorum.... Bildiğim bu kitabın yolculuğunun sadece bir kısmı.

1953 yılında İstanbul da basılıyor, 1954 de nerede yaşadığını bilmediğim Beyhan'ın kitabı oluyor.

1955 de Elazığ'a gidiyor ve üstteki satırların altına sadece imzasını atmış biri tarafından okunuyor.

Son sayfasına bu içten satırlar yazılıyor. Sonra Kastamonu da yaşayan Sedat Abi'nin evine geliyor. 

Sedat Abi annemin teyzesinin her daim çok şık ayakkabılar  giyen kızı rahmetli Gönül Abla ile evleniyor. TRT İstanbul Radyosu sınavlarında hüsrana uğrayan Gönül Abla'nın gönül yarası olup çıkıyor.... Uzun ve hazin bir hikaye. 

Kitap onların İstanbul'a yerleşmesinden kısa süre önce bana hediye edildi. Çok net hatırlamıyorum ama " ilerde okursun" gibi bir şeyler söylemişti. Hatırladığım ailede kimsenin sevmediği bu damadın beni hep çok sevdiği ve  bana büyük biri imişim gibi davrandığı.

Hayatta mı? Bilmiyorum ama şimdiki aklımla galiba ben de onu seviyorum.

Okuyamadım :(

Osmanlıca hocam da okuyamamıştı.

Henüz bir kaç gün önce "kitaplarınızın arasında bir şeyler unutunuz" dediğimin ertesinde bu kitabın sayfaları arasından bir tutam misina çıktı :)

İhtimaldir ki babam da okumuş ve ayraç olarak bunu kullanmış. Doğrusu sadece gazete ve şiir kitapları okur bildiğim babamın elinde başka bir kitap görmemiştim.

Hay Allah'ım! Hissi kablel vuku :)

Şimdi düşünmeden edemiyorum. 

Dağıttığımız onca kitap dursaydı, ben ne hikayeler hatırlardım onlarla ilgili.

Yok yok!  İyi ki dağıtmışız. 

Başka evlere, kendi hikayelerini taşıdılar onlar da.

Sizce de öyle değil mi?

 :)  Öyle, öyle  deyin, içim rahatlasın.

Kitap Hikayeleri devam etsin o halde. Ben de kalanlar kadarı ile de olur.

Her biriniz mutlu sonla biten hikayelerin baş kahramanı olunuz efendim.

Sevgimle.