Kale de Bir Gün

  Bugün arkadaşlarımla kaledeki Taş Bebek Kafe de kahvaltı için buluştuk. Nasıl özlemişiz yüzyüze görüşmeyi. Dile kolay 1,5 yıl olmuş birbirimize dokunmayalı. 

( bu grup  üçü aşılı, biri covit 19'u aslanlar gibi alt etmiş dört kişiden oluşuyor )

Sana bugün Kale'den baktım Ata'nın Ankarası.

Ankara güneşli bu gökyüzünün altında bayram çocuğu gibi görünüyordu gözümüze.

Kale içindeki Taş Bebek Kafe'ye sosyal medyada rastlamış, listeme yazmıştım.

Pandemi sonrası gidilecek yerler listesi bu. Nasıl uzun, nasıl renkli bilemezsiniz :))

Kapıdan girerken sizi palyaço kuklalar karşılıyor.

İçeride ise her yer ama her yer bebek.

En eski bebek 40 yıl öncesine aitmiş burada.

Yani benimkiler yok ;)

Baylar bayanlar, 

Merdivenden kayanlar... Nereden hatırlıyorsam bu anonsu ?

Kahvaltı sonrası kale sokaklarını arşınlamadan önce bu eski konağın duvarlarına dizilen bebekler arasında her birimiz kendimize benzettiğimiz bebeği aradık bir süre. 

Şu surattaki ifade bakın:) Yok benimkine değil canım :))

Bu olabilir miyim?

Çanta, palto, şapka... Yola çıkmaya hazır sanki :)

Evet,evet bence bu "ben".

Hepimiz dayanamayıp onu da, bunu da, ay şunu da derken akşam telefonlarımızda onlarca fotoğraf vardı. Birbirimize de gönderince, benim de bir sürü fotoğrafım oldu mekanda. 

Halbuki bir yayın önce neler yazmıştım. Ama böylesi de güzelmiş doğrusu.

Öğleden sonra sokaklardaydık.

12000 adım atmışım. O yüzden gecenin bu vakti oldu, hala yorgunluktan uyku tutmadı.

Ulus, her zaman küçük güzelliklerin keşfedildiği, hep şaşırtan, hep özlenen bir semt benim için.

Günü Çankaya Belediyesi'nin bugün ilki Kuğulu Park da gerçekleşen konserine  katılarak sürdürdük. Tamam aşılıyız ama yine de biz pek kalabalığa karışmadan, Manisa Tarzanı gibi ağaç aralarından izledik, eşlik ettik şarkılara.

Kah, Nazende Sevgilim dedik,

 kah Fikrimin İnce Gülü.

Gül gibi bir gün geçirmiş olduk anlayacağınız.

• 
  

5 Haziran Dünya Çevre Günü

Her yaprak, her çiçek bir mucize benim gözümde. Bu yüzden gittiğim yerlerde çevremdekilerin fotoğrafını çekmekten çoğu zaman benim tek kare fotoğrafım olmaz. En çok kendimi çekmeyi unuturum.

Çevre konusunu dikkate alanlar, zaten bizler gibi ona zarar vermemek için azami dikkat edenler :( Mavinin, yeşilin, toprağın insan eli ile başla başka renklere dönüşmemesi için uğraşanlar malesef.

Yine de çevre konusunda geldiğimiz noktada insanın kendini suçlu hissetmemesi mümkün değil.

Dilerim gelecekte  bu güzelliklere layık olmayı başarabiliriz.

Yolda Olmak

Çocukluğumda en sevdiğim yazardı Jukes Verne.

Uzun, kısa, atlı, yaya her yolculuğu macera sanmam hep onun yüzünden.
 

Şu 400 km yolda dahi hava açıyor, kapıyor. 

Ben sanıyorum mevsimler dönüşüyor.

Bir dağın karnınındaki tünelden geçiyoruz ya. 

İçimde hep bir umut, başka bir zaman dilimine çıkıcaz diye :)

Okusam, okumasam bir yazar yol arkadaşım olarak her zaman yanıbaşımda.

İçimde her dönemeçte bir mucizeye tanık olmanın küçük mutlulukları.

Çok özlemişim yollarda olmayı.

O yolların her iki ucunda beni bekleyen sevdiklerime kavuşmanın utangaç sevincini yaşamayı.

İlk defa canlı blog yazısı yazıyorum bu arada. Az kaldı az. Vardık güzel Ankara'ya ❤️

Siz de yeni bir aya sevgi ile sevgimle  başlayın. 

Tıpkı  çocukluğunuzda düşlediğiniz bir maceraya atılır gibi. İçinizde korku olsa da, siz sadece heyecan ve merakınıza kulak verin olur mu?