Düğünleri pek sevmem ama...

Aslında düğünleri pek sevmem. Çok duygulanırım bir kere.

Oyuna, halaya falan da katılmam. Öyle uymaz yakışmaz bir şey olur çıkarım ama bu defa başka.

Geçen hafta sonunda yeğenim evlendi. Düğünün sahibiyim desem yeri var :))

Küçücük bir ailem var zaten.

 Böyle güzel peri kızları ile genişliyor, büyüyor diye nasıl seviniyorum.

 Karmakarışık duygularla gittim Hendek'e. Annem görseydi, babam, abilerim...

Her birinin yerine bir ben vardım nöbetçi memur gibi.

Babalarını kaybettiğimizde Altuğ 2,5 yasında, Hande ise henüz bebekti.

Şimdi kendi yuvalarına uçan iki küçük serçeler benim gözümde.

Ağlamakla ve gülmek arası halim bu yüzden.

İşte benim çocukluğumdan beri bir kumbaraya her gün bir miktar anı atarcasına biriktirdiğim zenginliklerim.

Tanıyorsunuz aslında. Biri Sabiha ; yoncacıkincecik bloğunun sahibi. Annem ona yıllar önce böyle seslenirdi. Bloğuna isim ararken aklına gelmiş :)  Fuşya ceketli olan da Güler. 

Kaçıp kaçıp gelen. Ankara da tiyatro, konser, müze müze gezdiğim.

Kimi zaman uzak şehirlerde, kimi zaman aynı sokaklarda, okul sıralarında birlikte geçen 45 yıl...

Bir bahar günü ben Ankara dan, onlar İzmit den kalktılar, geldiler. 

 Nasıl mutlu oldum :)

Uğurlu, kademli olsun.

Pasta görüntüden ibaret olsa da, onların ağzının tadı hep gerçek olsun inşallah.