Ben baktım, o geçip gitti

Kah pencere pervazına dayadım dirseklerimi baktım.

Kah balkon küpeştesi kenarına bir sandalye attım. Bir kaç akşam serinliği parkdaki çamların altında karanlıkta izledim geçip gidişini... Bütün ayrılışlar gibi incecik sızlattı içimi  ama o yine de gitti.

                                                     ( kuşlara yem, bana kahve)

Eğer Ankara da yaşıyorsanız, Temmuz ayı bitip giderken Yaz'ı da koluna takacağını bilirsiniz. 

Ağustos da gündüzler hala sıcak olsa da, geceler serin serin dolar açık pencerelerden içeri. İnce de olsa omuzlara atmaya bir şey arayınca terk edilmişlik gibi bir hüzün duyar insan. Oysa baharları severim en çoğu. Ne kış, ne yaz... Yine de kış giderken zil takıp oynayasım gelirken, yaz biterken üzülürüm. Ananem "yaz fakir mevsimidir" derdi. Ne olsa giyer, her yerde yatar, ne yesen doyarsın. Bu düşüncenin insana özgürlük sağlayan tarafı bana hep iyi gelir. 

Ondan galiba bu hüzün.

Evde küçük oğlumun evlilik telaşı yaşanırken, dışarıda bin bir tehlike  varken ve ben kronik bir hastalığın sahibi iken bu sene yazlığa da gidilmedi tabii. Uzun zaman olmuş tüm sıcakları Ankara da yaşamayalı. Sebep bu kadar güzel olunca, varsın deniz, zeytin ağaçları, komşuda sabah kahveleri, mehtapta yüzme serüvenleri beklesin dedik. Bekliyorlar... Eylül de inşallah. Zeytinlerin renginin dönmeye başladığı, bizim oralarda denizin en güzel olduğu ayda kısmetse.

Umutlu bir tebessümle veda edeyim :)