Şükran Teyze

    Ben hep onun gibi bir anne olmak istedim.
    Çünkü bugün bile sevgisini sabra çevirebilen ve bunu her daim göz bebekleri içinde taşıyan başka bir anne görmedim ben.
     O, yaşadığı sürece küçücük yüzünde  hep kocaman bir tebessüm taşıdı. Hayatın dayatmalarına, her türlü zorluğuna, geleneksel bir tevekkülle karşı durdu.
Tek silahı şevkati olan bir tür kahramandı benim için. Çünkü hayat dediğimiz şey, mücadeleye etmeye değen, harika bir şeydi onun gözünde.
Bütün çocuklarına olduğu gibi, evimizin altıncı çocuğu dediği bana da her zaman engin bir hoşgörüyle yaklaştı. Zaten onun sımsıcak varlığının yanında, kendinizi hep masum küçük bir çocuk gibi hissederdiniz.
Şımarmaya,yanılmaya, sebepsiz mutlu olup, yine sebepsiz isyanlara hakkı olan küçük bir çocuk.
En kötü anınızda, size sunacağı ve sizin asla aklınıza gelmeyen güzel bir yön bulur, aslında yaşından beklenen sıradan teselli sebeplerine sığınmazdı.
Eğitiminiz, bilginiz ne olursa olsun, hayattan o güne kadar ne öğrenmiş olursanız olun,o sizin için mutlaka yeni bir pencere açar, ruhunuzu kaplayan karanlığı o pencereden dolan ışıkla alt etmenizi sağlardı.
Velhasılı, onun yanındayken hayat basit, coşkulu, hafif  ve güzel bir şeydi.
  Artık O yok.... Gitti ve her şey salt gerçek haliyle nasıl da soğuk...
Ben bugün bu satırları onun kırk yılını geçirdiği evinde, kardeşlerimin yanında, tam da onun istediği gibi yüzümde ondan çaldığım tebessümle yazıyorum. Her gidenle ruhumun ne kadar fakirleştiğini çaresiz hissederek.
  Sizin yaşamınızda bir Şükran Teyzeniz var mıdır bilmiyorum. Bildiğim, eğer varsa siz de benim gibi şanslısınız demektir. Keyfini çıkarın....