Bitmedi, Bitmiyor :)

Alışık değiliz değil mi böyle 20 kişilik hazırlıklara. Şimdiden söyleyeyim, bu defa emrivaki yaptım. 

Nasıl karşılanacağımı da bilmediğimden, ne olur ne olmaz paketlerle geri dönmek de var. diyerek başlangıç dozu ayarladım :)

Bunlar Hacettepe Onkoloji Hastanesi Çocuk Polikliniğine gitmek üzere hazırlandılar arkadaşlar.

Yani 20 kişilik öncü kuvvet.

Birkaç gün önce arayıp, bölüm sekreteri ile konuşmuştum. Bana bir sürü prosedürden söz etmişti.

Kim dinler!

Ben ve hediyelerimiz en şirin halimizle ansızın çaldık Canan Hoca'nın kapısını.

-Biz geldik, isterseniz de hep geliriz. dedik kısaca anlatmam gerekirse.

-Alışkanlık yaptı, her yıl hasta çocuklarımıza, yaşlılarımıza 400-500 paket hediye dağıtmazsak imkanı yok uyuyamıyoruz. Tek rakibimiz Noel Baba dedik :))

Yok , şaka tabii. Son iki satırı size şirinlik olsun diye yazdım.

Bakın nasıl güldü gözlerinin içi. Sevdi bizi, sevdi :) Biz de onu.

İletişim bilgilerimizi istedi. İhtiyaç olunca arayacağını söyledi ve daha bir sürü güzel şey.

 Kapıdan beni bu sarı fırtına uğurladı.

Havanın ayazına inat, içim sımsıcaktı.

Sonra Hamamönü sokaklarında bu üç unutulmaz karakterle göz göze geldim. 

İnsan çoktan beridir göremediği sevdiklerine rastlamış duygusu yaşıyor, yeminle :)

Kocaman bir tebessüm gelip yerleşiyor yüzünüze.

Ne dersiniz? Kar yakışıyor bu şehre galiba.

Karda kayıp düşmesi ile haklı bir üne sahip olduğumdan  bir süre mesaj aldım sevdiklerimden.

Hadi artık eve dön! Diye

Tüm ikazlara kulaklarımı tıkayıp Saman Pazarı'nın yolunu tuttum inatla.

Alış veriş, paketler, eksik gedik tamamlamalar... 

İlle de tanıdıklarla yeni yıla dair sohbetler, iyi dilekler, olmaz olamaz temenniler...

Hep bildiğim yerlere dönüp dönüp bakmalar.

Her uğradığımda mutlaka bir şeylerin yerinin değiştiğini gördüğüm bizim mekan.

"Cafe Eski Ankara Saklı Teras" da çay molası. Personelle sohbet, muhabbet...

 Sevgi ile karşılanmak, özenle ağırlanmak ne güzel !

Bu sebepten kasabım, bakkalım, eczanem, kahvemi çayımı içtiğim yerler 

kolay kolay değişmez benim. 

 Alacağım bir şey yoksa da sanki içeri girmezsem kalbi kırılacak sandığım Suluhan.

Ne garip değil mi? İnsan asla alışamayacağını sandığı yerlere nasıl da tutku ile bağlanabiliyor?

Bende biraz zaman alsa da.. Artık her yerde yaşayabilir, sevecek şeyler bulurum sanırım.

**********

Bir günü ve hazırladığımız hediyelerin bir kısmını daha böylece tükettik arkadaşlar.

Ama... Bitmedi.  Daha sizinle paylaşacağım çok güzel şeyler var.

Çalınacak kapılar, tutulacak eller, sarılacağım insanlar var.

Anlatırım gün be gün. İşimin adı ne?

Sağlıcakla kalın.