Bilmek istersin diye yazıyorum

Ne çok zaman oldu sen gideli. Yine de bir hayal olmadı yüzün, gülüşün baba.
Capcanlı, bugün de hayatımın içindesin sanki.

Bir bilsen neler oldu yokluğunda. Hoş, biliyorsundur ya, yine yazayım, anlatayım istiyorum.

Sensiz yıllarda çocuklar büyüttüm baba. Bilirsin işte, insan hayattaki başarısı yada  başarısızlığı sayıyor evlatlarının nasılını.

Büyük olan selvi boylu, yosun gözlü bir fidan...Sakin, bilgili, bazen hırçın ama her daim güvenli bir liman bana. Aklı fikri hepimize yetiyor maşallah! Otursan yanına bir sürü bilmediğin yeni şey öğrenirsin. Bu durum bazen canımı bile sıkıyor, ne yalan söyleyim! Senin hafızan çöplük mü? diyorum ona.

Küçüğüm sarışın, esprili, gülen yüzlü, müziğe yatkın tam bir Balkanlı. Sevgisi dışında, öfkesi içinde bir yakışıklı. Sırdaşım, gönüldaşım.
Şimdilerde benim seni sonsuzluğa uğurladığım yaşta.

Uğurlamak demişken baba,
Sensiz yıllarda şehirler, evler, insanlar geçti hayatımdan. Lakin senin gibi biri  hiç uğramadı bana.

Hani anason kokulu sofraların başında, bazen gazetenin şiir köşesinden, bazende ezberinden annem için şiirler okurdun.

Şarkıları, şiirleri, şairleri, senin sesinden. seninle sevdim ben babam.

Hani duygularını o güzelim sesinle söylediğin şarkılarla anlatırdın ya. Bugün bile güldürür beni anneme kırıldığında mırıldandığın, malum şarkının ''Aşk gibi,sevda gibi huysuz ve tatlı kadın ''diyen bölümü.

Senin en sevdiğin olmak ne güzeldi baba!

Küçücüktüm, kahve yapmayı öğretmiştin bana. Çarpım tablosunu, sahilde kumla bulaşık yıkamayı, tavla oynamayı, kürek çekmeyi,balık tutmayı da... Annem abilerimin peşinde yoruldukça, beni senin yayına katardı hafta sonları. Ben her defasında birlikte yeni bir maceraya atıldığımızı düşünür, sevinirdim. Çoğu zaman balığa çıkardık, tertemiz dereler, minik şelale gölleri bulurdun sen.
Hadi itiraf edeyim, kayaların altından solucanları elime alıp kibrit kutusuna koyarken korkardım aslında biliyor musun?

Gün ağarmadan yollara düşmenin güzelliğini senden öğrendim. Her şeyi bırakıp kızıl gökleri, ağaçları, çiçekleri, şekil şekil bulutları seyretmeyi, bir köy çeşmesinin şarkısını dinlemeyi de.

 Benim bebekliğimle bahçeye gelen " Alaca " olmasaydı yine sever miydim hayvanları bu kadar? Teko yu eve alması için göz kapaklarım şişene kadar ağladığımda annemi ikna etmeseydin?

Her yıl teşekkür, takdir getiren abim, lise son sınıfta tiyatrocu olup 9 zayıflı karnesi ile karşına geldiğinde, "benim oğlum bunları verir, üniversiteyi de kazanır" deyip elinin ucu ile o kağıt parçasını masaya atışın... O sonbahar abimin tıpkı senin söylediğin gibi üniversiteli oluşu...Bunlar için sana nasıl minnettarım anlatamam baba.

Dedim değil mi? Senin gibi biri olmadı hiç.

"Üzüldüğünde ağlayan, sevdiğine sarılan, uzun saçlarımı sabırla tarayan bir babam vardı"
Diye anlatıyorum çocuklarıma seni.
Üzüldüklerinde göz yaşlarını cesurca akıtabilsinler istiyorum. Sevdiklerine hep kocaman sarılsınlar. Güldüklerinde gözbebekleri gülsün, en çok kızdıkları zamanlarda intikamları kısacık küsmeler olsun. Kötü şeyleri hemen unutsunlar, güzellikleri uzun uzun yaşasınlar, yaşatsınlar istiyorum.

Hatırlıyorum, yaz tatillerinde akşam vakti sen sokağın başında göründüğünde, mahallenin bütün çocukları benden önce karşılar, cebinden çıkacak rengarenk şekerleri, bozuk paraları beklerlerdi.
Sen, her birinin terden yol yol ayrılmış saçlarını okşar, yaralı dizlere eğilip bakardın.
Ben merdivenlere oturur beklerdim ellerim çenemde.

Herkese gülümserdin gülümsemesine de, yine de beni görünce aydınlanırdı o güzelim yüzün.

Sahi, ne güzel gülerdin baba. Yemyeşil, sıcacık, kocaman gülerdin.

Yıllar sonra bilmek istersin diye yazıyorum;

Çocuk yüreğimi ısıtan o  ışıklı gülüşün, şimdi yürüdüğüm yolları, tuttuğum elleri aydınlatıyor.

Nurlar içinde ol babam.

Seni bugün, bu yaşta, hala, çocuk kalbimi dolduran, pırıl pırıl bir coşku ile seviyorum.

                                                                                                          imza: kızın

Bu mektup, bu kitabın sayfaları arasından alındı.

Bir iki satır çıktı, bir ikisi eklendi.

İlk yazdığımda, hiç unutmuyorum, verilen süre dolmuş, katılmamı isteyen arkadaşıma "yazmadım" demiştim. Yazmamıştım...  Bir sabah güneş doğuyordu.. Hiç uyumadığım zor bir gecenin sabahında klavyenin başına oturup bu satırları sıralamıştım. Bittiğinde ağlıyordum.

Dönüp baksam, bir kere okusam göndermezdim belki de.

Olduğu gibi, bastım tuşa, yolladım. Bir kaç saat sonra cevap geldi.

"Bu sabah beni ağlattınız " diye. Karşılıklı bu duygu geçişini hiç unutmam.

Sonra  geliri kız çocuklarının eğitimi için kullanılacak olan bu anlamlı kitapta yerini aldı. 

Bana da güzel bir anı oldu.

Ve,

bugünlerde doğum günü olan babam için tekrar burada yer alsın istedim.

Babasını erken yolculayan bütün kız çocukları için...