Bıraktım, Geldim

Kendisi küçük, kalbimdeki yeri kocaman evimi,

yazın o tembel, adeta akmayı unutan zamanlarını, dağınıklığımı,

cömert zeytin ağaçlarını, alçak gönüllü iğdeleri,

ille de bahçemizi,

bahçenin çeşmesini,

 balkon kahvaltılarını,

dalgalarla şarkı söyleyen şen şakrak çakıl taşlarını,

Güre'nin perili (!) evlerini,

Küçükkuyu sahilinde gece voltalarını,  

denizi, yazın sevgili yar'ini,

yorgun balıkçı teknelerini,

akşam güneşlerini,

küçük dostlarım, canımıniçi oyun arkadaşlarım;  Deniz'i, Duru'yu, Masal'ı ve Emir'i 

Nazar'ın lokmalarını,

ah! Vardar'ın sakızlı, cevizli, karamelli  muhteşem dondurma toplarını,

Ege'nin efil efil esen rüzgarını geride bıraktım bir kez daha.

Yine yollardayım.

Bu yaz Küçük Ev'e iki kez gittim, döndüm.

Biri hariç o 750 kilometreyi trenle kat ettim.

Yolda geçen süreyi sadece iki saat uzattım ama bu konforu çok sevdim.

Bir dahakine ikili yataklı kompartımanda yer bulsam tadından yenmeyecek.

İşte evimdeyim.

Kuğulu Park'ın güzeli,

Ulus'un sevdiğim binaları,

Beyoğlu Börekçi'sinin lezzetleri,

Pirinç Han'ın ezberlediğim güzellikleri,

hepsi ama hepsi bıraktığım gibiydi.

Bütün yaz fırsat bulduğum her an sadece kitap okudum.

Okumakla kalmadım.... Belki sizin de dahil olabileceğiniz, olursanız çok sevineceğim bir işe giriştim.

Onu da bir sonraki yazımda anlatayım izninizle.

ve

Sevgimle!