Koli Koli Mutluluk

Hep böyle oluyor.

Ne zaman bir etkinlik başlatsam,içim kıpır kıpır.

Doğru zaman mı?
Zorladım mı?
Katılım olur mu?

Sonra bir cesaret...Yazıyorum.Sadece forum ya da bloglarda değil.

E-postalarıma gelen sorulara cevap,bilgilendirme,istek..

Her tür soruya cevap yetiştiriyorum sevinçle.

Korkularım,tez canlı bir arkadaşımdan ilk paket gelince

yerini ıpılık bir mutluluğa bırakıyor.

Pazar günü

200 kadar lösemili çocuğumuzla gelecek olan yılı kutlayacağız inş.

Benim bir gurup çocuğum olacak.

Hep birlikte şarkılar söyleyip, dans edeceğiz.

Tüm bunlar yaşanırken,ben o salonda kalplerinizin,dualarınızın yanıbaşımızda olduğunu bileceğim.

Bir mimdir,iki mimdir...

Bilge'min annesi bir mim göndermişti geçenlerde.

Şimdiye kadar üye olduğum forumlarda yazdıklarım,bir de blogtakiler derken hakkımda bilmediğiniz 7 gerçek bulmak,7 cüceleri bulmaktan daha güç doğrusu.

Belki yazarken benim bile bilmediklerimi bulurum diye başlıyorum?? Ne demek istediğimi anlamaya çalışmayın,doğrusu ben de anlamadım zaten :)

*...mış gibi,....muş gibi yapamam.Hayır,yapmaya çalışırım da beceremem.

Severmiş gibi,mutluymuş gibi,aldırmamış gibi...gibi gibi işte.

*Soğuğu hiç sevmem,üşümekten nefret ederim.Ağlayasım gelir,o derece.

*Hayatımdaki insanları seçerim.Gerektiği için katılanlarsa bunu bilirler.Arkadaşlarım çok kıymetlidir bu yüzden.Sayıca da çok fazla değillerdir zaten.

*Duanın gücüne ve nazara yürekten inanırım.

*Rüyalarım ters falan çıkmaz benim.Olduğu ,olacağı gibi çıkar dosdoğru.Özellikle birileri için gördüklerim korkutacak gibidir. Yakında koluma bacağıma çaput bağlarlarsa şaşmayın.

*Pasta+kahve ikilisine asla hayır diyemem.Masada birileri yoksa yemek yemek bile istemem.

Kahvaltı sofralarına ise bayılırım.

*Şarkı söylemeyi severim.Öyle ki,bazen susturamazlar :))

Müzik konusunda da seçiciyimdir.Arabeske tahammül edemem,türkülerin pek azını dinlerim.

Bugünlerde Zeki Müren'in taş plak,film ve radyo kayıtlarına sardırmış durumdayım.

İşte böyle.

Dergilerim İçin

Bu iki karton kutuyu kumaşla hiç dikişsiz kapladım.

Kapaklardan da ayak da yaptım.

Biraz da süsledim.

Kitaplığımda yer kaplayan dergilerimi içine koydum.

Ohh...Dünyayı ben kurtardım. :)

Bir paket de LÖSEV için

Onları hiç unutmadık aslında.

Nasıl unuturuz?

Onlar bizim savaşçı,yürekli,lösemili çocuklarımız.

*******

Yaz bitti,okullar açıldı,bayramlar geldi geçti.

Derken,Van depremi en onmaz yerimizden vurdu.

Çok üzüldük,ağladık,kendimiz gidemesek de yüreğimizi kuş edip yolladık.

Kar taneleri sadece bembeyaz çadırların üzerine değil,

içimize yağdı gecelerce.

Yine de buz kesmedi kalbimiz.

Hepimiz elimizden geleni yaptık onlar için,yapıyoruz da.

Öte yanda sevgimizin sıcaklığına alıştırdığımız,

yolumuzu gözleyen çocuklarımız var LÖSEV de.

Bu yılbaşı sevdiklerimiz için hediye paketleri hazırlarken,

lösemili çocuklarımıza bir tebessüm daha hediye edelim mi ? Ne dersiniz ?

Onlar bir tek kalemle,bir kitapla,bir çift çorap ya da çamaşırla bile öyle mutlu oluyorlar ki.

Aslında hediyemizin sevgimiz,duamız,yumuşacık şevkatimiz olduğunu biliyorlar çünkü.

Dedim ya;

Onları hiç unutmadık aslında.

Nasıl unuturuz?

Onlar bizim lösemili çocuklarımız.

Eğer siz de çocuklarımız için bir yeni yıl hediyesi düşünürseniz,

gönderilerinizi isterseniz bana,

isterseniz Lösev'in adresine yollayabilirsiniz.

Ben her zaman olduğu gibi, sevginizi iletmekten sonsuz mutluluk duyacağım.

Son tarih 20 Aralık olsun mu?

Lösev

Reşit Galip Cad.İlk Adım Sokak No 14

06700 GOP/Ankara

Son zamanlarda

Mirian'ın sabun kesesinden ördüm.

Ören Bayan markalı etamin orlonu kullandım.İncecik,parlak bir ip.

Kutu kutu pense oynadım :)

Yün sepetimin dibindeki kalan iplerimden mutfaklar için bunları ördüm.

Banu'nun özendiğim notluğunu yapmaya başladım.

Görüldüğü üzere henüz bitmedi.Boyanıp,süslenecek.

Sevgili Fiamma'nın gönderdiği Zana Muhsen'in bir kitabını okudum.

Ha,bir de çizme kutusu kapladım.

Tüm bunları da işte onun üstüne dizdim.

Not;

Bu yazı Banu'cuğun isteği üzerine hazırlanmıştır.

Annemin rahatsızlığı sebebi ile üç aydır hastaneleri mesken edinen,

son bir ayın her gününde 6 saatini oksijen tedavi merkezinde geçiren benden

bu kadar dostlar.

Sizden minik de bir ricam var bugün.

Dualarınızda hastaları unutmayın lütfen.

Umut her zaman var değil mi?