Lise hayatım boyunca okulumuzun ödüllü folklor ekibinin üyesiydim.80 li yılların başında öğretmen arkadaşımı kıramamış,bir ilk okulda folklor eğitmenliği yapmıştım.
Çok zevkli ama bir o kadar da yorucu bir işti.
Çocuklar 10-11 yaşında ve sayıca çok fazlaydılar.
Disiplini sağlamak benim gibi biri için oldukça zordu ama çok da eğleniyorduk birlikte.
Üstelik onlarla geçirdiğim sürede eğer öğretmenlik mesleğini seçseydim nasıl bir öğretmen olacağımı da görmüş oldum.
Yıl sonunda bana çiçekler,gülücükler,sarılmalar ve minik hediyelerle geldiler.
Bu iğne oyası yaka iğnesi o güzel çocuklardan birinin hediyesi.
Bunca yıl sonra,ben bambaşka bir şehirde yaşarken onların birer yetişkin olarak nerelerde oldukları sorusu düştü aklıma.
Hoş,gözümde yakamdaki bu çiçekler gibiler bugün de.
BAYILIRIM İĞNE OYASINA,KOKULARI EKSİK SADECE
YanıtlaSilBana da mucize gibi gelir ,küçücük bir iğve ve bir tutam iple gerçekleşen bu iş.
YanıtlaSilBir gün öğrenmeyi umud ediyorum:)
Ne güzel bi hatıra.İğne oyası bana hep eskiyi ve inceliği hatırlatır.
YanıtlaSilBana da Nazan..
YanıtlaSilBu teknikle yapılan iğne oyalarına bayılıyorum:)
YanıtlaSilKüçücük birşey insana neler hatırlatıyor değil mi, onun için en küçük birşeyi bile saklamayı seviyorum:)
Ne olacak bizim bu halimiz ?diye sormadan edemiyorum Banu'cuğum.
YanıtlaSilne guzel yazmissin :)
YanıtlaSil